’Katalog produktów BHP i osprzętu do elektronarzędzi’ – nowy katalog sieci marketów budowlanych Bricoman.
Oferta ważna do odwołania.
Program VIP
Zarejestruj swoją firmę w Programie VIP i zyskaj dodatkowe korzyści:
– Profesjonalne produkty
– Odroczony termin płatności
– Indywidualna opieka
– Oferty specjalne
– Punkty za zakupy wymieniane na rabaty
– Transport z HDS
– Zakupy online
– Zakupy przez telefon
– Szkolenia z certyfikacją
– Dostawa bezpośrednio na budowę
– Zwrot niewykorzystanych produktów
– Indywidualna wycena
Program VIP przeznaczony jest dla podmiotów gospodarczych. O szczegóły zapytaj Przedstawiciela Handlowego lub w Punkcie Obsługi Klienta w sklepie.
Rękawice
EN 420 – Rękawice ochronne. Zgodnie z europejską normą EN 420 rękawice ochronne muszą spełniać określone ogólne wymogi, przechodzić testy i badania oraz zapewniać od etapu projektowania i konstrukcji zdefiniowane w niej parametry ochrony ramienia, wielkości, gwarantowanej zręczności, nieszkodliwości oraz skuteczności i wygody używania. Norma nakłada na producentów obowiązek właściwego oznakowania rękawic i dołączenia niezbędnych informacji dotyczących ich eksploatacji, czyszczenia oraz przechowywania. Symbol oznacza konieczność przeczytania informacji producenta dołączonych do rękawic.
EN 388 – Rękawice chroniące przed zagrożeniami mechanicznymi. Norma opisuje wymagania, począwszy od metod badawczych po sposoby prawidłowego oznakowania, jakie winny spełniać rękawice, i ochrony ramienia zabezpieczające przed zagrożeniami mechanicznymi (ścieranie, przecięcie, rozdzieranie, przekłucie). Kluczowe dane powinny zostać zebrane w formie specjalnego piktogramu zawierającego wartości szczegółowe (poszczególne poziomy skuteczności ochrony) wraz z numerem normy.
EN 407 – Rękawice chroniące przed zagrożeniami termicznymi. Norma precyzuje wydajność termiczną rękawic ochronnych poddanych oddziaływaniu wysokiej temperatury i/lub ognia. Rękawice chroniące przed czynnikami termicznymi zabezpieczają ręce pracownika przed gorącem i/lub ogniem pojawiającym się w miejscu pracy pod postacią ciepła kontaktowego, konwekcyjnego lub ciepła promieniowania, ognia, drobnych rozprysków lub dużych ilości stopionego metalu (lub kilku tych czynników występujących jednocześnie). Norma określa wymagania ogólne oraz szczegółowe dotyczące odporności na ścieranie i wytrzymałości na rozdarcie. Każdy z tych parametrów określany jest za pomocą czterech poziomów skuteczności i przyporządkowuje do konkretnego rodzaju rękawic na podstawie wyników testów laboratoryjnych. Dane te pozwalają dobrać odpowiednie parametry rękawic do planowanego zakresu ich stosowania – ocenia się tylko parametry odpowiadające przewidywanym przez producenta zagrożeniom.
EN 511 – Rękawice chroniące przed niskimi temperaturami. Norma obejmuje wszystkie rękawice chroniące przed zimnem konwekcyjnym i kontaktowym (do temperatury -50°C). Stopień ochrony przed niskimi temperaturami przedstawiany jest w formie piktogramu oraz danych liczbowych (trzy poziomy ochrony i zdefiniowane właściwości). Każde rękawice muszą gwarantować przynajmniej jeden poziom odporności na rozrywanie oraz ścieranie.
EN 1149-1 – Rękawice antystatyczne. Norma zawiera wymogi i badania w zakresie odzieży odprowadzającej ładunki elektrostatyczne, co pozwala na obniżenie ryzyka wyładowań mogących spowodować zapłon. Nie wprowadza obowiązku używania specjalnych piktogramów w instrukcji, obliguje jednak do zamieszczenia wyników badań wraz z informacją o warunkach ich przeprowadzenia.
Odporność mechaniczna rękawic – poziomy skuteczności:
– odporność na ścieranie: liczba cykli potrzebnych do uszkodzenia próbki przy niezmiennej prędkości (0–4),
– odporność na rozcięcie ostrym narzędziem: liczba cykli potrzebnych do przecięcia próbki przy niezmiennej prędkości (0–5),
– odporność na rozerwanie: maksymalna siła, podana w niutonach, potrzebna do rozdarcia próbki (0–4),
– odporność na przekłucie: siła, podana w niutonach, potrzebna do przebicia próbki znormalizowa- nym przebijakiem (0–4).
Odporność na niskie temperatury – poziom skuteczności:
– odporność na zimno konwekcyjne – odporność na utratę ciepła w wyniku konwekcji (izolacyjność cieplna określana w m2 K/W). Poziom jakości: 0–4,
– odporność na zimno stykowe – odporność na utratę ciepła w wyniku kontaktu z zimnym przedmiotem (opór cieplny określany w m2 K/W). Poziom jakości: 0–4,
– przenikalność wody – odporność na przenikanie wody (0 – gdy woda przenika w ciągu 30 minut od kontaktu; 1 – brak przenikania).
Tworzywa i materiały użyte do produkcji rękawic:
Poliuretan (PU) – odmiana termoplastycznego elastomeru, wyjątkowo elastyczny materiał o dobrych właściwościach w zakresie ścieralności. Okrycie dla dłoni wykonane z poliuretanu może być odpowiednio elastyczne, cienkie i proste. Poliuretanowa pianka zapewni właściwą ochronę przed wodą lub lubrykantami, jednocześnie przepuszczając powietrze (dłoń się nie przegrzeje i pozostanie sucha). Poliuretanowa mikropianka będzie także wystarczająco elastyczna, zapewniając dobrą przywieralność do powierzchni w wilgotnym lub suchym środowisku oraz ochronę przed wysoką temperaturą.
Lateks (guma naturalna) – materiał wygodny w użyciu, przewyższający odpornością na rozciąganie wiele innych. Proteiny zawarte w naturalnym lateksie mogą niekiedy wywoływać reakcje alergiczne.
Kluczowe cechy:
• wyjątkowa elastyczność,
• odporność na rozdarcia,
• wysoka odporność na wybrane kwasy oraz ketony.
Zalecenia prewencyjne:
• izolować od kontaktów z tłuszczami, olejami lub pochodnymi węglowodorów.
Nitryl – ekwiwalent gumy naturalnej (syntetyk). Zapewnia większą wytrzymałość na przecięcia i wycieranie od winylu. Ulega biodegradacji i może być prany (zachowuje formę). Nie ulega działaniu kwasów, rozpuszczalników organicznych, węglowodorów, tłuszczów i olejów. Bardziej wytrzymałe rękawice pokryte lub zanurzane w nitrylu zapewnią właściwą chwytność oraz znakomitą wytrzymałość na ścieranie i odporność na przecięcia. Rękawice wykonane z nitrylu są całkowicie bezpieczne dla środowiska naturalnego.
Kluczowe cechy:
• wyjątkowa wytrzymałość na ścieranie oraz przebicie,
• doskonała odporność na działanie pochodnych węglowodorów.
Zalecenia prewencyjne:
• izolować od kontaktów z rozpuszczalnikami zawierającymi kwasy utleniające, ketony i organiczne produkty azotowe.
Neopren – gwarantuje wysoką odporność na ścieranie, jedynie nieco niższą od nitrylu lub PVC. Neoprenowe rękawice będą odporne na działanie węglowodorów, olejów, tłuszczów, ketonów, kwasów, a także organicznych rozpuszczalników.
Kluczowe cechy:
• uniwersalna wytrzymałość chemiczna (na rozpuszczalniki alifatyczne, kwasy),
• odpowiednia odporność na ozon oraz światło słoneczne.
Zalecenia prewencyjne:
• izolować od kontaktów z tłuszczami, olejami oraz pochodnymi węglowodorów.
PVC (polichlorek winylu) – syntetyczny polimer o własnościach termoplastycznych. Cienkie rękawice z PVC należy używać w sytuacjach, gdy wskazana jest ochrona przed wodą i mniej agresywnymi środkami czyszczącymi. Mocniejsze rękawice zanurzane w winylu albo nim pokryte zapewniają dobrą chwytność, odporność na ścieranie, zachowując odpowiednią miękkość – także w temperaturach poniżej 0°C.
Kluczowe cechy:
• odporność na działanie zasad oraz kwasów.
Zalecenia prewencyjne:
• niska wytrzymałość mechaniczna,
• izolować od kontaktów z rozpuszczalnikami aromatycznymi lub zawierającymi ketony.
Bawełna – wygodna w noszeniu, dobrze przepuszczająca powietrze, nieelektryzująca się. Mokra jest mocniejsza od suchej.
Akryl – często używany w zastępstwie wełny. Włókno utrzymujące dużo powietrza, dzięki czemu ma bardzo dobre właściwości ocieplające.
Poliester – stosowany z uwagi na sporą rozciągliwość i wytrzymałość. Absorbuje minimalne ilości wilgoci, nie kurczy się po kontakcie z wodą.
Lico – zewnętrzna warstwa skóry (trwała, miękka, odporna na ścieranie oraz wilgoć). Do produkcji rękawic używa się niekiedy odpadów skór licowych z przemysłu meblarskiego – ten rodzaj skóry jest bowiem wyjątkowo odporny na ścieranie i charakteryzuje się bardzo wysoką jakością. Często stosuje się również nubuk, czyli skórę szlifowaną.
Dwoina – wewnętrzna warstwa skóry o porowatej powierzchni, dzięki której lepiej od lica może pochłaniać wilgoć. Zapewnia dobrą chwytność. Grubość dwoiny zależy od wcześniej oddzielonego lica oraz tego, czy sama dwoina była podzielona na dwie warstwy.
Kroje rękawic:
Amerykański – palec środkowy wraz z serdecznym tworzą po stronie chwytnej jeden wspólny element (przyszyty oddzielnie od reszty strony chwytnej).
Miejski – kciuk jest dodany i przyszyty oddzielnie, między wszystkimi palcami wszyte są paski materiału.
Odzież robocza i ochronna
Podstawowe wymogi dotyczące środków ochrony indywidualnej zostały określone w Dyrektywie 89/686/eWG (ze zmianami wprowadzonymi przez dyrektywy 93/68/eWG, 95/93/eWG, 96/58/eWG i rozporządzenia numer 1882/2003, 1025/2012).
Kategoria I – odzież chroniąca przed minimalnymi zagrożeniami
Obejmuje proste ubrania, a poziom skuteczności zapewnianej ochrony może być oceniony samodzielnie przez każdego użytkownika. W grupie tej mieści się odzież wcześniej zwana roboczą, a także ubrania wykonane z impregnowanych tkanin ochronnych – pyłochłonnych, trudnopalnych czy kwasoochronnych – nieweryfikowana poprzez notyfikowane podmioty.
Kategoria I uwzględnia odzież zabezpieczającą przed:
• zabrudzeniem nieszkodliwym dla zdrowia (np. środkami czystości o słabej sile działania), o łatwo odwracalnych skutkach, m.in. kombinezony, fartuchy czy koszule robocze, drelichy,
• uszkodzeniem mechanicznym o skutkach drobnych i powierzchownych,
• zagrożeniem spowodowanym działaniem temperatury, o niedużym stopniu zagrożenia (np. odzież z tkanin trudnopalnych albo niepalnych),
• działaniem atmosferycznym (np. ubiory przeciwdeszczowe i ocieplane).
Kategoria II – odzież chroniąca przed konkretnym czynnikiem (niezagrażającym życiu ani niepowodującym poważnego albo trwałego uszczerbku na zdrowiu).
W tej grupie wyróżnić można m.in. odzież:
• chroniącą przed przecięciem (np. ubiory pracowników leśnych, fartuchy antyprzecięciowe),
• przeznaczoną dla spawaczy,
• chroniącą przed kontaktem z agresywnymi czynnikami chemicznymi (np. w galwanizerniach),
• ostrzegawczą (np. dla drogowców).
Kategoria III – wyspecjalizowana odzież chroniąca przed czynnikami mogącymi spowodować najgroźniejsze następstwa dla człowieka (w sytuacjach, gdy bezpośrednich skutków działania takich czynników nie można określić odpowiednio wcześniej).
Do tej grupy przyporządkowano m.in. odzież:
• chroniącą przed skutkami promieniowania jonizującego, działaniami płomieni, temperatury przekraczającej 100°C, a także zabezpieczającą przed rozpryskami gorących substancji,
• chroniącą przed bardzo niskimi temperaturami (mniej niż -50°C),
• przeznaczoną do prac przy wysokich napięciach elektrycznych,
• przeciwchemiczne kombinezony specjalistyczne.
Stanowiska pracy, na których konieczne jest zastosowanie odzieży ochronnej
Prace wykonywane w miejscach narażonych na różnorodne działanie wody, wysokiej lub niskiej temperatury, czynników pyłowych, chemicznych, biologicznych albo mechanicznych w warunkach podwyższonego ryzyka dla zdrowia lub bezpieczeństwa:
• z narażeniem na działanie szkodliwych substancji biologicznych, chemicznych lub pyłów,
• z narażeniem na działanie czynników rakotwórczych,
• z narażeniem na kontakt z przedmiotami o ostrych krawędziach, szorstkich powierzchniach lub z innymi czynnikami podnoszącymi ryzyko wystąpienia urazu mechanicznego,
• z narażeniem na oddziaływanie wysokiej temperatury pochodzenia technologicznego, przenoszenie ładunków o wysokiej temperaturze oraz przebywanie w ich pobliżu,
• z narażeniem na zapalenie odzieży od płomieni, żużla lub gorących odprysków metali,
• z narażeniem na zamoczenie ciała lub odzieży spowodowane kontaktem z wodą, roztworami, masami ciekłymi, olejami, tłuszczami albo innymi substancjami (wilgotnymi, płynnymi, oleistymi lub tłustymi),
• z narażeniem na zanieczyszczenie ciała odpadami, czynnikami zainfekowanymi lub podatnymi na gnicie (w tym w oczyszczalniach, laboratoriach biologicznych, podmiotach zajmujących się opróżnianiem szamb lub zbiorników na gnojówkę, ubojniach, rzeźniach, przetwórniach mięsnych, rybnych oraz wszelkich innych miejscach pracy, w których pojawia się ryzyko ekspozycji na zanieczyszczenia o podobnym charakterze),
• z narażeniem na niebezpieczeństwa wynikające ze wzmożonego ruchu pojazdów, gdzie pracownicy muszą być dobrze widoczni (w tym prace wykonywane na torach kolejowych, w transporcie dołowym kopalń oraz w transporcie wewnątrzzakładowym),
• wykonywane w pomieszczeniach z narażeniem na działanie bardzo niskiej temperatury (np. w komorach chłodni),
• wykonywane w kanałach ściekowych, studzienkach, zbiornikach, cysternach, kadziach, rowach, podziemnych kryptach z narażeniem na kontakt z wilgotnymi lub mokrymi ścianami,
• wykonywane na zewnątrz z narażeniem na niską temperaturę oraz deszcz,
• prace spawalnicze, kucie oraz odlewanie metali, oczyszczanie odlewów, śrutowanie i piaskowanie.
Obuwie ochronne
Obuwie ochronne jest dostępne w wielu wzorach i odmianach zabezpieczających przed różnorodny- mi zagrożeniami. Cechy konkretnego modelu zależą przede wszystkim od jego konstrukcji, materiałów zastosowanych w produkcji oraz ewentualnego wyposażenia dodatkowego, takiego jak wkładki, elementy chroniące kostkę lub śródstopie, stalowe podnoski itp.
Norma PN-EN ISO 20344:2007 wyróżnia trzy kategorie obuwia używanego podczas pracy:
Obuwie ochronne (P jak protective) – ma cechy ochronne łącznie z zabezpieczeniem palców stopy (dzięki podnoskom), jest testowane w badaniach na wytrzymałość przy uderzeniu z energią 100 J i spełnia normy PN-EN ISO 20346 oraz PN-EN ISO 20346:2014-08.
Przeznaczenie obuwia ochronnego:
• buty zabezpieczające przed środkami chemicznymi,
• buty zabezpieczające przed środkami biologicznymi,
• buty zabezpieczające przed urazami mechanicznymi,
• buty zabezpieczające przed urazami termicznymi,
• buty zabezpieczające przed porażeniem prądem elektrycznym,
• buty zabezpieczające przed czynnikami atmosferycznymi,
• buty antyelektrostatyczne przeznaczone do używania w warunkach zagrożenia wybuchem,
• buty antystatyczne zabezpieczające przed efektem ESD.
Obuwie zawodowe (O jak occupational) – ma cechy ochronne, zabezpiecza przed urazami mogącymi wystąpić podczas wypadków w miejscu pracy i spełnia normy PN-EN ISO 20347 oraz PN-EN ISO 20347:2012. Nadaje się do codziennego użytku wszędzie tam, gdzie nie jest wskazane zabezpieczenie palców stopy za pomocą podnoska (określane jest niekiedy jako „obuwie robocze bez podnoska”).
Obuwie bezpieczne (S jak safety) – ma cechy ochronne łącznie z zabezpieczeniem palców stopy (dzięki podnoskom), jest testowane w badaniach na wytrzymałość przy uderzeniu z energią 200 J i spełnia normy PN-EN ISO 20345 oraz PN-EN ISO 20345:2012.
Kategorie obuwia ochronnego:
SB – wymagania podstawowe:
• podnosek wytrzymujący uderzenie z energią 200 J,
• górna część obuwia wyprodukowana z materiałów o wytrzymałości spełniającej minimum według normy (typu dwoina skórzana),
• wysokość wierzchu zgodna z normą.
S1 – cechy podstawowe SB + dodatkowe właściwości:
• antyelektrostatyczne,
• absorpcja energii w części piętowej,
• zamknięcie części piętowej,
• antypoślizgowa podeszwa.
S2 – cechy jak dla S1 + dodatkowe właściwości:
• wodoodporny wierzch nieprzepuszczający wody przez co najmniej 1 godz.
S3 – cechy jak dla S2 + dodatkowe właściwości:
• wkładka albo podpodeszwa odporne na przebicia,
• rzeźbiona podeszwa.
S4 – podstawowe właściwości, a także właściwości antyelektrostatyczne podeszwy oraz absorpcja energii w części piętowej.
S5 – cechy jak dla S4 + dodatkowe właściwości:
• wkładka albo podpodeszwa odporne na przebicia,
• rzeźbiona podeszwa.
Ochrona głowy
Ochronne hełmy przemysłowe. Norma precyzuje wymogi dotyczące tworzenia specyfikacji technicznej oraz sposobu oznakowania przemysłowych hełmów ochronnych. Część normy stanowią przepisy konstrukcyjne wraz z obligatoryjnymi wymaganiami, jak również zalecenia dodatkowe określające właściwości ochronne.
Lekkie hełmy przemysłowe. Norma określa metody badawcze, parametry ochronne i sposoby oznakowania lekkich hełmów przemysłowych chroniących pracownika przed uderzeniami głową w nieruchome lub twarde przedmioty z siłą mogącą doprowadzić do przecięcia skóry albo powstania rany powierzchniowej. Lekkich hełmów tego rodzaju należy używać głównie w pomieszczeniach – nie powinny być stosowane jako ochrona przed skutkami uderzeń w efekcie spadania różnorodnych przedmiotów, przesuwania zawieszonych lub transportowanych ładunków (należą do grupy artykułów BHP, których nie można mylić z opisywanymi w normie EN 397 przemysłowymi hełmami ochronnymi).
Znaczenie kolorów kasków ochronnych. Przepisy nie definiują konkretnych kolorów kasków ochronnych dla pracowników, ewentualny kod kolorystyczny firmy mogą ustalać w swoich wewnętrznych zasadach. Wyjątkiem są jednak pracownicy budów budownictwa ogólnego, u których kolor kasku określa funkcję pełnioną na placu budowy:
• żółty – pracownicy fizyczni,
• biały – inżynierowie, kierownicy budowy, inspektorzy nadzoru,
• pomarańczowy – geodeci,
• zielony – pracownicy bhp,
• niebieski – operatorzy maszyn, elektrycy i energetycy, osoby pracujące na wysokościach,
• czarny – architekci i inspektorzy nadzoru autorskiego,
• czerwony – goście, praktykanci.
Prace na wysokości
Terminem tym określa się prace wykonywane na rusztowaniach, drabinach, konstrukcjach budowlanych oraz wszelkich innych podwyższeniach znajdujących się na wysokości przekraczającej jeden metr od poziomu powierzchni. Zaliczyć do tej kategorii natomiast nie można prac wykonywanych w miejscach położonych wyżej, ale osłoniętych z każdej strony pełnymi ścianami, także z oknami do wysokości 1,5 m lub posiadających inne rodzaje konstrukcji stałej (albo urządzenia zabezpieczające pracowników przed ryzykiem upadku).
Prace wykonywane na wysokościach są szczególnie niebezpieczne i mogą spowodować zagrożenie dla życia i zdrowia pracowników. Bardzo groźne są upadki z większej wysokości – z tego powodu środki indywidualnej ochrony mieszczące się w tej grupie zostały według przepisów zaliczone do kategorii III. Obowiązujące polskie i europejskie regulacje w zakresie BHP obligują wszystkich pracodawców do zagwarantowania osobom wykonującym prace na wysokościach niezbędnych środków zabezpieczających przed upadkiem.
Prace na wysokościach mogą być wykonywane jedynie przez pracowników, którzy:
• zapoznali się z charakterem wykonywanej pracy i są świadomi związanego z nią zawodowego ryzyka,
• przeszli szkolenie BHP i właściwy instruktaż stanowiskowy,
• dzięki zastosowaniu odpowiednich środków indywidualnej ochrony mogą wykonywać taki rodzaj pracy zgodnie z wymogami przepisów.
Norma PN-EN 365 „Środki ochrony indywidualnej chroniące przed upadkiem z wysokości. Ogólne wymagania dotyczące instrukcji użytkowania, konserwacji, badań okresowych, napraw, znakowania i pakowania” wprowadza obowiązek dokonywania corocznych przeglądów sprzętowych (raz w roku, począwszy od chwili rozpoczęcia używania sprzętu tego typu).
Zestawy do wykonywania pracy na wysokościach powinny zawierać:
Szelki bezpieczeństwa. Chronią pracownika przed upadkiem. Pozwalają na przytrzymanie ciała pracownika przy ewentualnym spadaniu, ponadto minimalizują siłę szarpnięcia liny zabezpieczającej podczas upadku. Pełne szelki bezpieczeństwa, czyli mające pasy udowe oraz barkowe, jako jedyne spełniają wymóg odpowiedniego zabezpieczenia przy pracach wykonywanych na wysokościach.
Punkt kotwiczący. To kluczowy punkt indywidualnego systemu chroniącego pracownika przed upadkiem – dzięki możliwości zaczepienia łączy pracownika z trwałą konstrukcją nośną.
Element łącząco-amortyzujący. Spina punkt kotwiczący z klamrą szelek bezpieczeństwa. Jego zadaniem jest złagodzenie dynamiki upadku i zminimalizowanie sił powstających w trakcie wyhamowywania upadku. Jego konstrukcja może zawierać urządzenie samozaciskające albo samohamujące, amortyzator wyposażony jest w linkę bezpieczeństwa lub inne rozwiązania techniczne.
